Szczerze i krótko mówiąc: mam dosyć. Jestem na siebie zła, jestem sobą rozczarowana. Kolejny raz. Bo przecież, skoro nie potrafię zrobić jednej, tak prostej w kalkulacjach rzeczy, to jakim cudem osiągnę cokolwiek kiedykolwiek? Skoro taki jeden mały diabeł w kilka dni niszczy wszystkie moje starania, wszystkie efekty mojej codziennej walki? Przecież to prowadzi donikąd. Moja silna wola nie istnieje. Determinacja uciekła. Na szczęście, marzenia pozostały i ściągnęły ją z powrotem.
Kilka dni temu, stanęłam na wadze. Ucieszyłam się w duchu jak małe dziecko: 42. Mam tydzień, 2 kilo to pikuś, pojeżdżę na rowerze, znajdę sobie więcej do roboty. I pocieszyłam się tylko jeden dzień. Bo dnia następnego, dopadło mnie moje ukochane napięcie przedmiesiączkowe. Rzuciłam się na jedzenie. Tony żarcia, mnóstwo kalorii. Bo jak się już rzucać na jedzenie to najlepiej na czipsy, słodycze, pieczywo i inne takie tuczące. Po co napchać się warzywami czy owocami? I takim o to sposobem, w mrugnięciu oka wróciłam do 45 kg. Ok, dzisiaj jest 44, ale dalej mam problem z powrotem do poprzednich ograniczeń, które dały mi tyle satysfakcji.
Jestem zła i zawiedziona. Taka mała głupota i się poddałam. Ale teraz, po porażce trzeba się podnieść. Nie można się użalać i żreć dalej. Trzeba wrócić do swoich wypracowanych nawyków, do swojego błogiego samopoczucia lekkości, które dawało mi satysfakcje i... szczęście. Od tego momentu jem tylko warzywa, owoce i ryby. Jak się dużo gorzej będę czuła to pozwolę sobie na odrobinę pieczywa czy mięsa. I żeby umilić sobie trochę życie, pozostanę przy porannym kakao. Oczywiście absolutnie nic nie jem po 18. A po powrocie z majówki - po 17. Trzeba wziąć się w garść i zacząć walkę od nowa. Daję sobie miesiąc czasu. Za miesiąc - 24 maja, postawię wielki krok ku perfekcji i złożę jej głęboki ukłon. Mam nadzieję, że wtedy będę w końcu zadowolona.
Tak, myślcie, że mnie powaliło, że zwariowałam, że się wyniszczam. Myślcie co chcecie, ale zostawcie to dla siebie.
Chudego. I pamiętajcie, po każdej porażce - podnosimy się i idziemy dalej.
Kilka dni temu, stanęłam na wadze. Ucieszyłam się w duchu jak małe dziecko: 42. Mam tydzień, 2 kilo to pikuś, pojeżdżę na rowerze, znajdę sobie więcej do roboty. I pocieszyłam się tylko jeden dzień. Bo dnia następnego, dopadło mnie moje ukochane napięcie przedmiesiączkowe. Rzuciłam się na jedzenie. Tony żarcia, mnóstwo kalorii. Bo jak się już rzucać na jedzenie to najlepiej na czipsy, słodycze, pieczywo i inne takie tuczące. Po co napchać się warzywami czy owocami? I takim o to sposobem, w mrugnięciu oka wróciłam do 45 kg. Ok, dzisiaj jest 44, ale dalej mam problem z powrotem do poprzednich ograniczeń, które dały mi tyle satysfakcji.
Jestem zła i zawiedziona. Taka mała głupota i się poddałam. Ale teraz, po porażce trzeba się podnieść. Nie można się użalać i żreć dalej. Trzeba wrócić do swoich wypracowanych nawyków, do swojego błogiego samopoczucia lekkości, które dawało mi satysfakcje i... szczęście. Od tego momentu jem tylko warzywa, owoce i ryby. Jak się dużo gorzej będę czuła to pozwolę sobie na odrobinę pieczywa czy mięsa. I żeby umilić sobie trochę życie, pozostanę przy porannym kakao. Oczywiście absolutnie nic nie jem po 18. A po powrocie z majówki - po 17. Trzeba wziąć się w garść i zacząć walkę od nowa. Daję sobie miesiąc czasu. Za miesiąc - 24 maja, postawię wielki krok ku perfekcji i złożę jej głęboki ukłon. Mam nadzieję, że wtedy będę w końcu zadowolona.
Tak, myślcie, że mnie powaliło, że zwariowałam, że się wyniszczam. Myślcie co chcecie, ale zostawcie to dla siebie.
Chudego. I pamiętajcie, po każdej porażce - podnosimy się i idziemy dalej.